I. Kolorowe kajdanki.

Wieczorem usiadłem w salonie i beznamiętnym wzrokiem wgapiałem się w telewizję. Pogodynka z cyckami na wierzchu zapowiadała prognozę pogody na następne kilka dni. Nawet nie skupiałem się na tym co wyświetlał kolorowy ekran. Myślałem nad czymś zupełnie innym. Po raz kolejny we znaki dawała mi się stęskniona do miłości dusza. Półmrok panujący w pokoju jeszcze bardziej nasilał odczucia. Porzucenie i pustka. Niby byłem żonaty, jednak wszystko się rozpadało i tak naprawdę to byłem sam. Nie chciałem ciągu tego chorego przedstawienia. Psychicznie byłem na skraju załamania. Za dnia było pięknie, cudowny teatrzyk mówiący "wszystko jest okey", a wieczorem... szkoda gadać. Wszędzie problemy, a znikąd pomocy. Przyjaciele nie wystarczali. Potrzebowałem kogoś więcej, aby odnaleźć się w tym syfie, wrócić na dobry szlak. Cholernie chciałem znaleźć tą jedną jedyną. Taką, której mógłbym powiedzieć wszystko, bez obawy o nagłówki gazet następnego dnia. Taką, której mógłbym się wyżalić, pochwalić, wypłakać. Taką, która by mi bezgranicznie wierzyła i kochała. Jednak czy taka istniała? A nawet jeśli, to czy byłbym w stanie ją odnaleźć? Przecież tyle razy próbowałem. Tyle razy z sercem na dłoni podchodziłem do kobiet, a one i tak  po jakimś czasie mnie odrzucały, zaślepione korzyściami wynikającymi z rozstania. Zwykłe materialne szmaty... A może to we mnie był jakiś problem... Sam nie wiedziałem. Tak czy inaczej, zraziłem się niejednokrotnie, a mimo to dalej szukałem. Byłem naiwny? A może po prostu pragnąłem szczęścia? Chciałem poukładać sobie życie. Rzucić dragi, wydać kolejną płytę, zająć się chociaż troszkę małą Liv, owocem romansu z puszczalską fotomodelką Bebe Buell oraz Mią, dzieckiem zrodzonym z "miłości" do prawie byłej żony Cyrindy Foxe. Z drugiej strony cholernie się bałem. Bałem się, że popadnę w rutynę, stracę twarz w świecie rock and rolla, a nie daj Boże, zniknę z niego na zawsze! Tego bym chyba nie przeżył. Musiałem tworzyć muzykę. Muzyka była dla mnie najlepszą kochanką. Tyle razy już mnie wykiwała, a dalej ją kochałem. Przez nią wybiłem się na sam szczyt, a z drugiej strony spadłem na sam dół. Moje życie przypominało pieprzoną windę lub największy w świecie rollercoaster.
- Ej ty na górze, powiedz co ja mam kurwa teraz zrobić? Co? - Uniosłem oczy ku białemu sufitowi, starając się uspokoić. Policzyłem do dwudziestu, tak aby uniknąć głupich wybryków ze swojej strony, których mógłbym żałować i wyszedłem, aby udać się do sypialni. Po raz kolejny zimna pościel, która tak dawno nie gościła żadnej wartościowej kobiety. Cyrindy nie było tutaj już od kilku miesięcy... Chociaż ona nie była jak się okazało, kimś wartym uwagi.
Starałem się zasnąć i uciec do innego świata. Na tą polanę, na której widziałem beztroską dziewczynę. Taką jak... Angel? Była prawie identyczna jak ta, która objawiała mi się po nocach. Te oczy, uśmiech, strój, styl a'la na lata 60. Taka sama. Może to rzeczywiście coś znaczyło? Albo miałem chore urojenia...

~*~ 

Siedząc na balkonie grałam cicho "Blowin' In The Wind" Boba Dylana. Było tak przyjemnie. Ciepły wiatr rozwiewał mi włosy, przez co czułam się cholernie wolna. Niewielki podmuch wystarczył, abym mentalnie przeistoczyła się w ptaka. W środku rozpierała mnie jakaś pozytywna energia, przez którą miałam ochotę skakać. Prawie zawsze tak miałam. No wiadomo, czasami zdarzało mi się wpadać w stan melancholii, wewnętrznego smutku, którego nie potrafiłam opanować bez odpowiedniej dawki muzyki. Można powiedzieć, że rock n' roll był takim moim małym, sekretnym lekarstwem. Wolałam siedzieć w mieszkaniu, przesłuchując płyty, niż jak inne laski chodzić do baru i upijać się do nieprzytomności, a następnego dnia budzić się w objęciach jakiegoś obcego faceta. Oczywiście abstynentem to ja nie byłam, o nie! Wręcz przeciwnie. Lubiłam sobie od czasu do czasu wypić, jednak wszystko mieściło się w granicach zdrowego rozsądku. Podobnie było z innymi używkami, co nieco różniło mnie od lasek z Sunset.
W sumie sama nie wiedziałem czemu mieszkałam właśnie w Los Angeles. Mieście z królującym pudlowatym glam rockiem, którego nie znosiłam. Ugh... Okropne.  Kiedyś może i rzeczywiście LA miało klimat. Teraz jednak go utraciło. Nie pojawiały się tam takie zespoły jak Led Zeppelin, czy Aerosmith, a zastępowały je Motley Crue, czy Poison. Jedyną nadzieją była grupa Guns N' Roses, która właśnie nagrywała swój pierwszy krążek. Co prawda wyglądali jak glamowe cioty, jednak coś ich odróżniało od pozostałych zespołów. Miałam okazję słyszeć  Gunsów w The Roxy. Grali głównie covery np. Mama Kin - Aerosmith, jednak robili wrażenie. Wokalista miał bluesowe poczucie rytmu i głos z pokaźną skalą. Kudłacz grający na gitarze prowadzącej obchodził się z instrumentem jak z kochanką. Na scenie starał się pieścić ją niczym najpiękniejszą kobietę. Kolejny gitarzysta, tym razem rytmiczny skradł mi serce. Swoją grą tak bardzo przypominał Keith'a Richards'a, że pokochałam go od razu. Dodatkowo był taki urzekający z samego wyglądu. Luźne koszule, kapelusze. Pasował do mnie idealne. Przeciwieństwem rytmicznego był wysoki punk w tlenionych włosach, agresywnie szarpiący struny swego białego basu. Ubierał się jak młodsza kopia Sid'a Vicious'a. W zespole był jeszcze perkusista. Jednak on nie wyróżniał się niczym szczególnym, poza uśmiechem. Miał przeciętne umiejętności, jednak w Gunsach sprawował się idealnie. Pięknie uzupełniał całość, co sprawiało magiczne wrażenie. Chciałam ich poznać. Wyglądali na całkiem sympatyczną bandę. Taką grupę wyrzutków z ulicy, żyjących wyłącznie dla muzyki. Coś jak na początku Aerosmith. Boskie Aerosmith... Dalej nie mogłam uwierzyć, że spotkałam Stevena. Coś co jeszcze kilka dni temu było snem, nagle stało się prawdą. Jako nastolatka rozpływałam się na widok wokalisty tej grupy, a co dopiero kiedy słuchałam go za pomocą wysłużonego adapteru mamy. Kolekcjonowałam wszystko co było związane z Aerosmith. Albumy, plakaty, koszulki, naszywki, rysunki wykonane przez Emily von Marley. Byłam zakochana w ich muzyce. Ta grupa pociągała mnie bardziej niż Led Zeppelin czy Deep Purple, które również wielbiłam.

Z przemyśleń wyrwał mnie dzwonek do drzwi. Bez pośpiechu wstałam i powlokłam się w kierunku źródła dźwięku. Ktoś był niezłym natrętem, bo naparzał ile wlezie.

- Pali się, czy co? - Zapytałam z wyrzutem, wpatrując się w obcego mężczyznę. Był ubrany w mundur, pewnie policjant. Od razu zrobiło mi się słabo. Po co on tutaj? Sprowadzi same kłopoty.
- Jest pani aresztowana za nielegalne posiadanie marihuany. - Obrócił mnie i zakuł w kajdanki. Wszystko działo się tak szybko, że nie miałam czasu na myślenie. - Pojedzie pani z nami.
- Ale to chyba jakaś pomyłka! - Krzyczałam, szarpiąc się na boki. Nic to nie dawało poza przeszywającym bólem z nadgarstkach. - To nie możliwe! Skąd niby miałabym mieć marychę? Przecież...
- Wszystkiego dowie się pani na komisariacie. - Wszedł mi w zdanie fiut jeden. Chciał abym się zamknęła czy co? Dwójka innych policjantów rozpoczęła przeszukiwanie mieszkania. Tego było za wiele. Nie mieli prawa grzebać w moich rzeczach! No dobra mieli... Nic nie mogłam poradzić, bo zabrano mnie na posterunek policji. Szłam przez ciemny korytarz, do jakiegoś małego pomieszczenia. Po plecach przeszły mi ciarki. Nie lubiłam takich klimatów. Wolałam jasne miejsca, pełne światła, a nie zapchlone, ciemne dziury! 
Mundurowy otworzył metalowe drzwi. Nagle z pokoju przesłuchań doszły wesołe krzyki, co nieźle mnie zdziwiło. Torturują ich jakimiś łaskotkami czy co do cholery?!
- Niespodzianka! Wszystkiego Najlepszego Angie! - Zobaczyłam Adama wyskakującego z rogu pokoju, a za nim Grace. Dwójka postrzelonych zapaleńców rocka oraz metalu. Myślałam, że zaraz się popłaczę. Tylko nie wiedziałam czy ze szczęścia, ulgi, czy może raczej złości. Najważniejsze, że nie musiałam siedzieć w areszcie.
- Wy naprawdę chcecie abym zeszła z tego świata?! O mało co się nie zsikałam jadąc tutaj! - Śmiali się jedno przez drugie. Wszyscy znajomi również mieli banany na twarzach. Bezczelne bestie! - Eee... Ale wiecie, że urodziny mam dopiero jutro? - Przypomniałam sobie ostatniej chwili. Przecież urodziłam się 13 lipca, a nie 12.
- Mówiłem ci! -  Adam krzyknął  z wyrzutem w stronę swojej siostry.
- No dobra. - Pokazała mu język. - To masz taką imprezę przed urodzinową. Jutro będą poprawiny! - Rzuciła wspaniałomyślnie i wręczyła mi spory prezent. Reszta również podawała kolorowe torby i pudełka, które podstawieni policjanci zawieźli do mojego mieszkania. 
Całą paczką poszliśmy do Troubadour. Po drodze śmialiśmy się i żartowaliśmy, jak to mieliśmy w zwyczaju, a ludzie patrzyli się na nas jak na odszczepieńców. Jakoś im się nie dziwiłam, bo przecież przez chodnik przemieszczała się kolorowa hołota jakiś popaprańców. Każdy z innej subkultury. Ja wyglądałam jak hipiska, Adam i Grace jak typowe metale, Emily jak rastawoman. Pojawili się też punki, a nawet jeden przedstawiciel grupy ludzi słuchających muzyki dance. Najlepsze było to, że każdy potrafił się z sobą dogadać, ba! Świetnie bawić! Razem piliśmy, tańczyliśmy, wymienialiśmy się spostrzeżeniami na wszelakiego rodzaju tematy. Czas wtedy leciał niemiłosiernie szybko. Tak było i tym razem. Ani się obejrzałam, a wielki zegar wiszący na pokrytej czerwonym materiałem ścianie wskazywał godzinę 2:00.
- Sorry, ale my musimy się już zbierać. Jutro mamy wyjazd o 6:00 nad ranem. Dziękujemy za wszystko. - Camille i West wstali i pożegnali się ze wszystkimi, po czym obejmując się wyszli z lokalu. Tuż po nich zaczęli się zbierać inni ludzie. Nawet nie zwracałam na to uwagi. Powoli traciłam kontakt z rzeczywistością. Musiałam przestać pić, aby jutro nie zdychać z powodu kaca. Dobra, jeszcze tylko ten "ostatni drink".
- Kochani, wiecie co? - Dostałam pijacką czkawkę. Cholera. - Ja chyba muszę już iść. Jutro nie wstanę z łóżka, a mają być poprawiny. - Uśmiechnęłam się szeroko i próbowałam wstać. Skończyło się to tylko ponownym klapnięciem na kanapę. Rozbawiony Adam pomógł mi wstać i ubrać się w jeansową katanę. W barze zostawił bawiącą się z kumplami siostrę i postanowił mnie odprowadzić. Jak słodko. Teraz snuliśmy się powoli przez oświetlone neonami ulicę, starając się dotrzeć do domu. Świat wirował dookoła, dźwięki stawały się coraz mniej słyszalne, a światła zamazane.
- Słodka Janis, Adam, ja się zaraz zrzygam! - Krzyknęłam, podbiegając w stronę najbliższych krzaków i o mały włos nie potykając się o własne nogi, lądując tym samym na betonie. Nachyliłam się nad roślinami, po czym podniosłam się do pionu. - Ups, fałszywy alarm. - Zmrużyłam oczy, robiąc głupkowaty uśmiech. Chwila moment, a nie spadłabym na ziemię. Znowu. Gdyby nie chłopak już dawno miałabym zdartą twarz. Dobrze, że czuwał. Dzielny z niego harcerz. Złapał mnie w ostatniej chwili i chyba postanowił zanieść na rękach ten kawałek. Miło z jego strony.
- Ej Romeo, powodzenia. - Usłyszałam jakiegoś kolesia, jednak nie chciało mi się wychylać za ramię Adama. Jedyne co spostrzegałam to uśmiech brunetka i puszczone przez niego porozumiewawcze oczko do nieznajomego. Miałam nadzieję, że na nic nie liczył. Nie byłam w stanie palcem ruszyć, a co dopiero... Stop! Stop! Stop! To jest Adam, a nie jakiś przypadkowy, napalony fagas z ulicy.
- Jesteśmy na miejscu. - Szepnął i postawił mnie na ziemię. Ledwo co kontaktując znalazłam klucz, po czym na czuja starałam się go włożyć w dziurkę. Udało się.
- Dziękuję ci, jesteś kochany. - Pocałowałam go w usta, po czym zniknęłam za drzwiami. Odetchnęłam z ulgą, kiedy byłam już sama. Nie za bardzo uśmiechało mi się mieć teraz czyjeś towarzystwo. Chciałam jak najszybciej trafić do wyrka. Ostatnimi siłami doczołgałam się do łóżka, na które padłam zmęczona. Rejestry jakie odbierałam przed zaśnięciem to dźwięk karetki mknącej przed blokiem, przekleństwa sąsiada, szczekanie psa, a potem już nic. Odleciałam.

________________________________

I mamy rozdział 1. Nie wiem co o nim myśleć. Chyba Was zawiodłam...

Dobra, ale koniec przynudzania! Muszę się czymś pochwalić. (Taka ze mnie chwalipięta.)
Wczoraj miałam okazję poznać panów ze Skid Row, którzy dali mi autografy. Scotti to mnie nawet przytulił (WYGRAŁAM ŻYCIE *.*).  Byli zajebiści i bardzo sympatyczni (Może dlatego, że czekałam na nich tylko ja i jakiś jeden chłopak, w temperaturze 10 stopni, będąc w topie i krótkich spodenkach? XD) Mam nadzieję, że kiedyś ich jeszcze zobaczę.

To chyba tyle xD Proszę o komentarze odnośnie rozdziału. Będzie mi bardzo miło, jeśli wyrazicie swoje zdanie na temat mojej twórczości :)

Love,

Chelle