II. Życie na krawędzi.

Obudził mnie denerwujący dźwięk telefonu stacjonarnego, wiszącego na korytarzu tuż obok sypialni. Kto normalny dzwonił o tak wczesnej porze? Zegar pokazywał dopiero 6:00 nad ranem. 
Przetarłem oczy i poprawiłem bokserki, po czym szybko ruszyłem w stronę wkurwiającego urządzenia, aby jak najszybciej przestało wydawać piszczące odgłosy.
- Co jest kurwa? - Mruknąłem niezadowolony, układając przed ogromnym lustrem sterczące na wszystkie strony świata włosy.
- Cholera jasna, Steven ratuj! Coś się dzieje z Billie, a ja nie wiem co robić! - Bełkotał z przerażeniem Joe. Najprawdopodobniej był naćpany i nie potrafił myśleć racjonalnie. W pierwszej chwili chciałem rzucić coś w stylu "Co mnie to do kurwy nędzy obchodzi?", ze względu na nienawiść jaką darzyłem blondynę, jednak w porę ugryzłem się w język. Nie chciałem pogarszać stanu znajomości z Perrym. I tak w tej kwestii stąpałem po bardzo cienkiej lince, która w każdej chwili mogła pęknąć, powodując upadek Aerosmith. Grupa nie byłaby już tak genialna bez jednego z toxic twins.
- Co się stało? - Zapytałem z udawanym przejęciem, wywracając oczami.
- No nie wiem! Pieprzyliśmy się, poszła do łazienki, a potem już z niej nie wyszła. Leży na podłodze i się nie rusza! - Krzyczał z przerażeniem w głosie. Trochę rozbawiła mnie pierwsza część historii. Już w głowie układałem sobie kilka ciętych ripost, jakimi mógłbym teraz zgasić toksycznego bliźniaka, jednak tak nie wypadało. Nie teraz. Facet przeżywał chwile grozy. Trzeba było mu jakoś pomóc.
- Zadzwoń na pogotowie, sprawdź czy oddycha i czekaj. Zaraz do ciebie przyjadę. - Uciąłem cicho wzdychając. Sam się sobie dziwiłem, że zdecydowałem się na taki ruch. Już dawno nie robiłem niczego dla przyjaciela, a co dopiero dla jego wkurwiającej żonki. Nie cierpiałem kiedy kobiety odbierały mi gitarzystę z zespołu. Wtedy wszystko powoli się pieprzyło. Może dlatego nie potrafiłem zaakceptować wybranki przyjaciela, zarówno obecnej jak i poprzedniej. Dodatkowo Billie była cwana i zbyt pewna siebie, co jeszcze bardziej mnie denerwowało. Teraz jednak musiałem zapomnieć o wszystkich sporach, negatywnym nastawieniu, zimnych jak lód relacjach i pomóc kobiecie oraz jej spanikowanemu facetowi. Ubrałem się szybko w pierwsze lepsze ubrania i udałem do willi Joe. Schodami wleciałem na górę, gdzie znajdowała się ich sypialnia oraz łazienka. Wszędzie panował syf. Rozbite szkło, podarte firany, rozcięte fotele. Wyglądało to tak, jakby parka miała niezłą kłótnię, jednak nic nie chciałem mówić. Wolałem przemilczeć tą sprawę. Kiedy dotarłem na piętro, usłyszałem jak pod dom podjechała karetką. Odetchnąłem z ulgą, bo gdybym to ja miałbym ją reanimować, to zapewne zrobiłbym jej jeszcze większą krzywdę. Wszedłem do pomieszczenia, gdzie na podłodze leżała blondynka z rozwaloną głową, a koło niej siedział i płakał naćpany Perry. Na kafelkach leżało kilka strzykawek, które od razu podniosłem i schowałem do spodni. Po co mieli mieć jeszcze więcej problemów?
- Cześć Joe. Jak z nią? - Kucnąłem obok pary. Szkoda mi się nawet zrobiło, kiedy widziałem taki przykry obrazek. Gitarzysta bał się o żonę do tego stopnia, że ronił łzy niczym bóbr, szepcząc jej na ucho, "będzie dobrze". Mimo wszelkich zdrad, nadał ją kochał, a ona jego.
- Sam nie wiem. Ja nawet nie wiem jak ten jebany puls sprawdzić! - W końcu na mnie spojrzał. Od razu zauważyłem jego ćpuńskie oczy. Już wtedy mogłem śmiało powiedzieć, że Joe przesadził. Ledwo co sam się trzymał na nogach, a jeszcze starał się podtrzymywać ciało kobiety. Dalej płakał. Aż dziwne, bo prawie nigdy tego nie robił. Był twardy jak kamień, a tu takie zaskoczenie.
Do łazienki wbiegła grupa ratowników. Mnie i Joe automatycznie wypchnięto, aby było więcej miejsca do ewentualnej reanimacji. Wszystko działo się tak szybko. Mężczyźni w kombinezonach krzyczeli jeden przez drugiego i latali w kółko po schodach, przynosząc coraz to wymyślniejszy sprzęt. Kilka chwil, a Billie położono na noszach i wsadzono do karetki. Tylko Perry mógł jechać z nimi. Postanowiłem pędzić za karetką. Tylko tak mogłem teraz wspierać bliźniaka. 

~*~ 

Minął dzień od wypadku. Wszystko na szczęście dobrze się skończyło, nie licząc kilku szwów na głowie dziewczyny. Okazało się, że Billie zasłabła na skutek zobaczenia w łazience tak dużej dawki heroiny jaką zaaplikował sobie tego dnia Joe. Szczerze mówiąc, to nie chciało mi się w to wierzyć. Pokłócili się, byłem tego pewny. Oczywiście za oficjalny powód blondynka podała jakieś powikłania związane z grypą żołądkową, na którą ostatnio chorowała, za co byłem jej niezmiernie wdzięczny. Dobrze, że nie wpakowała zespołu w nowe kłopoty.

- I jak z nią? - Wskazałem palcem na śpiącą za szybką kobietę. 

- Już lepiej. Będzie tu jeszcze tydzień, tak na wszelki wypadek. Nieźle jej się dostało od tego zlewu. - Spojrzał na nią z lekkim uśmiechem, ale i przerażeniem. - Wiesz, chciałbym z nią tutaj być. Moglibyśmy przesunąć koncert chociaż o jeden dzień? 

- Jak chcesz. - Wzruszyłem ramionami niby obojętnie, chociaż w środku się gotowałem. Po raz kolejny żona Perry'ego zakłóciła pracę zespołu. Tym razem nie chciałem jednak rozpoczynać z nim wojny. Nie miałem na to siły.

- Dzięki. Wiesz, ona też jest ci wdzięczna. - Kiwnął na ukochaną. - Mówiła mi to, kiedy powiedziałem jej co się stało. - Z każdym słowem Joe czułem się coraz lepiej. Fajnie było usłyszeć podziękowania ze strony wroga. Zrobiło mi się jakoś cieplej na sercu.

- Nie ma za co. - Rzuciłem tylko i żegnając się z kumplem postanowiłem opuścić budynek. Miałem ochotę jak najszybciej znaleźć się w ukochanym miejscu, do którego chodziłem tylko ja. Niewielki park na obrzeżach miasta, porośnięty dzikimi kwiatami. Tam mogłem się zrelaksować, odpocząć, pomyśleć o czymś pożytecznym. Zazwyczaj wpadałem tam, kiedy miałem dość miasta, ciągłych imprez, hałasu i chaosu związanego z wydaniem płyty. Tam często powstawały piosenki na nowe albumy. Tym razem udałem się do malowniczego parku, aby przemyśleć nową płytę, nad którą zaczęliśmy pracę.

Jechałem do mojego małego raju słuchając największej miłości, Janis Joplin. Kochałem wydzierać się razem z tą utalentowaną kobietą, wyobrażając sobie, że występujemy na jednej scenie. Moje marzenie nie było jednak możliwe, więc trzeba było to sobie jakoś rekompensować w samochodzie, przy słuchaniu jej genialnych płyt.

Oh Lord, won’t you buy me a Mercedes Benz? 

(O Panie, nie kupiłbyś mi Mercedesa?)

 My friends all drive Porsches, I must make amends. 

(Wszyscy moi przyjeciele jeżdżą porsche, muszę sobie jakoś to wynagrodzić.)

 Worked hard all my lifetime, no help from my friends, 

(Ciężko zapracowana przez całe życie, bez pomocy ze strony przyjaciół)

So Lord, won’t you buy me a Mercedes Benz? 

( Więc Panie, nie kupiłbyś mi Mercedesa?)

Kończyliśmy pierwszą zwrotkę, kiedy centralnie przed maską przejechał mi jakiś młody chłopak. W jednej chwili stanęło mi serce. Byłem bliski śmierci!

- Jak jeździsz debilu?! Prawo jazdy to ci Stevie Wonder* dawał, czy jak kurwa?! - Wydarłem się przez okno, nie mogąc kontrolować emocji. O mały włos, a miałbym niezłą kraksę z której nie wiadomo jakbym wyszedł. Można by rzec, że życie po raz kolejny przeleciało mi przed oczami.

Dalej już jechałem bez żadnych przeszkód, tyle że ze wzmożoną ostrożnością. Dotarłem na miejsce. Nareszcie mogłem posiedzieć pod ukochanym drzewem wsłuchując się w śpiew ptaków. Lubiłem takie klimaty, bo gdzieś tam w głębi duszy, pod zasłoną totalnego dupka, chowała się nutka romantyzmu. Dzięki tej cesze powstało kilka utworów. Zawsze kiedy je pisałem, myślałem o jakiejś kobiecie. 

- Właśnie kobiecie... Angel! - Przypomniałem sobie o blondynce, którą miałem spotkać po koncercie. Nie mogłem odpuścić i postanowiłem pojechać do jej przyjaciółki ze sklepu, prosząc o numer dziewczyny. Chciałem zabrać ją na jakiegoś drinka lub do restauracji. Czas najwyższy się za siebie wziąć.

~*~ 

Leżałam na kanapie z woreczkiem lodu na głowie, lecząc kaca po urodzinowych "poprawinach". Jednym okiem spoglądałam na leżącego na oknie kota, który również nie wyglądał za dobrze, a drugie miałam zamknięte ze względu na światło, które mnie raziło.

- Ares, też masz kaca? - Wychrypiałam, starając się uśmiechnąć. Kot tylko mruknął coś cicho i powrócił do poprzedniej pozycji. Stękając wstałam z miejsca i poszłam po aparat. Obiecałam sobie, że pójdę na sesję właśnie dzisiaj. Nie mogłam tak po prostu odpuścić ze względu na wczorajszą nieodpowiedzialność. Nieco chwiejnymi krokami przemieszczałam się po mieszkaniu, starając się znaleźć odpowiednie ubrania do wyjścia. Stare trampki, jakaś letnia sukienka i oczywiście okulary przeciwsłoneczne. W taką pogodę nie wyobrażałam sobie, aby ich nie zabrać. Kiedy wszystko miałam, wyszłam na zewnątrz. Za cel obrałam sobie jeden z nielicznych w mieście stawów. Było tam jakoś magicznie, jak nie w tym mieście. Motyle, kwiaty, szumiące liście. Wszędzie pełno ciekawych obiektów do fotografowania. Jednym z nich, który przyciągnął moją uwagę był śmieszny kamień w kształcie genitaliów męskich. Takich cudów to jeszcze nie widziałam. Nie mogłam nie pstryknąć fotki. Pochyliłam się lekko, parskając śmiechem i nacisnęłam na mały, błyszczący w słońcu przycisk. 

- Kurwa kobieto radzę ci, zwijaj się stąd. Nie wiem ile pociągnę patrząc się na twój tyłek. - Momentalnie się obróciłam i zobaczyłam jakiegoś spitego kolesia.
- Panie kochany, to się pan obróć i będzie po problemie. - Uśmiechnęłam się serdecznie, po czym odchodząc kilka metrów dalej usiadłam na polanie. Zaciągnęłam się zapachem bajecznie wyglądających kwiatów i przymykając oczy wsłuchałam się w odgłosy natury. Uwielbiałam tak sobie siedzieć, zgrywając się z przyrodą, która jest taka piękna i... magiczna.

~*~

*Stevie Wonder - niewidomy muzyk popowy. (Broń Boże nic do niego nie mam. To było tylko takie powiedzonko.)

________________________________________________

Cóż, dzisiaj chyba nie mam nic ważnego do powiedzenia, poza jękami błagającymi o komentarze, które są cholernie motywujące.